Meteen na de Ramp ligt de nadruk op de heropbouw van het land. Pas 40 jaar na de Ramp, in 1993, is de eerste officiële herdenking van de slachtoffers. Dan ontstaat ook het idee voor een plek om te herdenken: het Watersnoodmuseum.
Symbolische locatie
In 1997 vindt men een mooie, passende plek voor het museum. Waar? De caissons die het gat in de dijk bij Ouwerkerk hebben gedicht. Alleen is daar al heel lang niets mee gedaan. De caissons zien er slecht uit. Zo zit er overal graffiti. Weet je dat je dat nog steeds kunt zien in het Watersnoodmuseum?
Bouwen aan het museum
Nabestaanden en vrijwilligers werken hard aan een plek om de Ramp te herinneren. Op deze foto nemen een paar van hen net even pauze. In 2001 wordt het Watersnoodmuseum dan eindelijk geopend.
Verhalen met elkaar delen
In het museum komen veel vrijwilligers werken. Dit zijn vaak mensen die de Ramp zelf meemaakten. Ze vertellen elkaar verhalen over wat hen is overkomen. Anderen brengen voorwerpen naar het museum die herinneren aan de Ramp.
Bij de 50-jarige herdenking is de koninklijke familie aanwezig.
In 2009 komen er nog drie caissons bij het museum. Door de uitbreiding kan er meer worden verteld. Denk aan de wederopbouw na de Ramp. Ook gaat het niet meer alleen over herdenken, maar ook om vooruitkijken.
In de canon
Het verhaal van de Watersnoodramp wordt landelijk steeds belangrijker. Kinderen leren erover op school. Ook wordt de Ramp onderdeel van de geschiedenis in de Canon van Nederland. Sommige museumvoorwerpen, zoals deze pen, zijn daarin opgenomen.
